soms ben ik een man soms ben ik een vrouwsoms ben ik een man die danst als een vrouwsoms ben ik een vrouw die danst in een trantdat de man denkt zo danst alleen een mandie danst als een vrouw soms ben ik een vransoms ben ik een mouw
You’ll Never GUESS WHO is een interactieve installatie (met bijhorende publicatie) geïnspireerd op het gezelschapsspel ‘Wie is het’, die ik, in het kader van Antwerp Queer Arts Festival , creëerde met fotografe Jill Bertels, met Kopspel, en met mijn vaste compagnon de route, ontwerper Jelle Jespers. De installatie werd voor het eerst gepresenteerd in het MAS, en gaat binnenkort op tournee! Wordt vervolgd.
Toen ik Wie is het? als kind speelde met mijn zus, was de eerste vraag die we steevast stelden ‘is het een man’ of ‘is het een vrouw’. Het is nu pas, zoveel jaren later, dat ik besef hoe stereotiep de personages zijn in dat gezelschapsspel. En hoezeer alles, onze maatschappij en onze taal, van het binaire denken is doordrongen.
Ik wilde, als stadsdichter van Antwerpen en als een van de curatoren van het Antwerp Queer Arts-festival een nieuw Wie is het?– spel maken, in eerste instantie om onze eigen vraagstelling in vraag te stellen. Hoe kijken we naar de ander? Welke vragen gebruiken we om de ander te benaderen? Durven we verder kijken dan het plaatje?
Samen met Marcia Poelman, coördinator van het Antwerp Queer Arts Festival, zocht ik naar mensen die op de een of andere manier moeilijk in een hokje te plaatsen zijn. Mensen die niet zus of zo zijn. Maar zus èn zo, zwart èn wit, vis èn vlees, ’t een èn ’t ander, kant èn wal, man èn vrouw, pijp èn mouw. Twintig individuen die Wie is Het? tot een fascinerend onmogelijk spel maken.
Fotografe Jill Bertels portretteerde de twintig geselecteerden. We vonden het belangrijk om de deelnemers niet alleen in beeld te brengen, maar ook de achterkant van dat beeld te leren kennen. Het leek ons nogal nonqueer om de geportretteerden telkens gewoon een biootje te laten schrijven met infoover hun leeftijd, geslacht en diploma’s. Daarom ging ik met hen in gesprek.
Aan alle deelnemers stelde ik dezelfde drie vragen. Hoe oud voel je je? Waar voel je je het meest thuis? En wat brengt je in ontroering? Hieronder vind je een korte persoonlijke neerslag van de gesprekken. Zie de tekstjes niet als een samenvatting van hen, maar van onze gesprekken waarin ik mezelf vaak op vooronderstellingen betrapte.
Ik ben bijzonder trots op het resultaat en dank iedereen voor de medewerking. Dank aan Marcia Poelman, dank aan Jill Bertels, dank aan Kopspel, die de installatie bouwde, dank aan Jelle Jespers die de letters zette. En bovenal dank aan alle grootmoedige mensen die ik mocht ontmoeten en die mij met hunverhalen tot diepe ontroering brachten.
Noot: we gaven alle deelnemers de mogelijkheid om ofwel hun officiële voornaam te gebruiken in dit spel, ofwel een zelfgekozen naam.